Mazlumun dostu, kara gün arkadaşı
Yüreğim yanıyor yüreğim… Yaş dediğin ne ki, gözden çıkan damlalar… Halbuki; benim yalnız gözlerim değil, tüm bedenim baştan başa, taa kanıma kadar yanıyor yanıyor ağlıyor.
Değerli dostlar, İnsan sosyal bir varlıktır. Toplu yaşar. Zaten toplumlarda, ülkeler de bireylerden oluşur. Birlikte ve toplumsal yaşayan her bir ferdin, güvenli ve mutlu yaşaması da, elbet ki kişinin en doğal ve en vazgeçilmez hakkıdır. Can ve mal güvenliğine bağlı olarak huzurlu bir toplum hayatı hiç kuşkusuz çok önemlidir. İşte o nedenle, toplumlarda düzeni sağlamak için bazı önlemler, birimler oluşturulmuştur. Bizde de bu anlamda, Türk Polis Teşkilatı vardır. bu güzide teşkilat mensupları, gerektiğinde hiç gözünü kırpmadan 24 saat fedakârca hizmet vermektedir.Türk Polisi, kişilerin hak ve özgürlüklerini korumak, güvence altına almak için Büyük çaba içindedir. Mazluma dost, zalime ise gerekirse düşmandır. Şunu da özellikle vurgulamak gerekir ki, özel ilişkilerde de; Hani polise güvenilmez(!) derler ya; aslında, arkadaş olarak da, dost olarak da en güvenilir kişidir.Kişilerdir. Dostunu, arkadaşını o sözde dostlar gibi asla satmaz, aldatmaz. Buna örnekler çoktur. Hele bir tane var ki, dost mu, dost. Arkadaş mı, arkadaş , candaş, yoldaş. İşte o kişi EKREM DEMİR. Trafik polisi olan Demir’le Selimpaşa’da aynı apartmanda oturduk. Komşu olduk. Bazen dertlendik, çok kez aynı sofrada yemekler yedik, sevindik eğlendik. Sonra onun doğuya tayini çıktı. Gitmeme durumu varken; “Ülkemin her toprağı benim için değerlidir. Hiç bir ayırım gözetmeden, en ücra yerde de görev yaparım” diyerek gitti.
Daha sonra görev yeri ise, memleketi Kahramanmaraş’ın Göksun İlçesi Bölge Trafik İstasyonu idi. Ne acı ki; burası son görev yeri oldu. EKREM DEMİR 09.04.2020 Perşembe günü bu dünyaya veda etti.
Yüreğim yanıyor yüreğim… Yaş dediğin ne ki, gözden çıkan damlalar… Halbuki; benim yalnız gözlerim değil, tüm bedenim baştan başa, taa kanıma kadar yanıyor yanıyor ağlıyor. Hatta, tüm vücudum için için yanarken, her uzvum ağlarken, elime tutuşturduğum kalemim bile, beyaz sayfaya dökülen sözcüklerle her harfin, hecelerin yan yana dizilişiyle ağlıyor ağlıyor…Yüreğim yanıyor yüreğim….Yaş dediğin ne ki, gözden dökülen damlalar… Halbuki; benim yalnız gözlerim değil, tüm bedenim baştan başa yanıyor, ağlıyor.Dostumu, arkadaşımı, candaşımı kaybettim. YÜREK YANAR, KALEM DE AĞLARSA NE YAZILABİLİR,NE SÖYLEYEBİLİRİM Kİ !