Sıra sende miydi, dostum be İRFAN!!!

Evet bir zamanlar, İrfan Ermiş ve diğer arkadaşlarımızla gazeteniz Bizim Yaşam’da el ele, yan yana, can cana, yürek yüreğe idik. Doğru, dürüst habercilik için mücadele verdik. Yağmur, çamur, kar, kış demeden oradan oraya koştuk. Belki  çoğu zaman aç, belki de biraz toktuk. Azımızı da , çoğumuzu da paylaştık. Ama ve  ama; düzmece, asparagas, tetiksel, taktiksel,  habercilikte yoktuk. Zamanla herkesin kendi işi nedeniyle iş olarak ayrıldık. Bu ayrılıklar bedensel oldu. Asla ve asla yürekten, gönülden ve dilden ayrılışımız olmadı. Şimdi maalesef ki, bir ayrılış oldu ki; sonsuz  ve sonsuz…Bir daha görmek yok, sesini duymak yok…İşte; bundan böyle, görmek, resimlerde, fotoğraflarda  olacaksa, yüreğim yanıyor yüreğim, kalemim ağlıyor!...Yüreğim yanıyor yüreğim!… Kalemim ağlıyor!... Yaş dediğin ne ki, gözden çıkan damlalar… Halbuki; benim  yalnız gözlerim değil, tüm bedenim baştan başa, taa kanıma  kadar yanıyor yanıyor yanıyor, ağlıyor… Hatta, tüm vücudum  için için yanarken, her uzvum sızlayıp, için için ağlarken, elime tutuşturduğum kalemim bile, beyaz sayfaya dökülen sözcüklerle her harfin, hecelerin yan yana dizilişiyle İRFAN İRFAN,ERMİŞ ERMİŞ, diye diye ağlıyor ağlıyor ağlıyor...Nasıl ağlamasın; Yukarıda belirttiğim gibi; Bizim Yaşam Gazetesi’nde yan yana, can cana çalışırken, lokmamızı ekmeğimizi paylaşırken, bir haber için, yağmurda, çamurda, karda koşuşurken, her habere emek teri, yürek teri, kalem teri dökerken, o günleri unutmak mümkün mü? Yüreğim yanıyor yüreğim… Yüreğim yanıyor yüreğim… Kalemim ağlıyor!...Kalem de İRFAN’ım ERMİŞ’im diye diye ağlarsa ne yazılabilir

ki!!!!!!!!

Daha çok erkendi, şimdi değildi zaman,

Derler ya, Dünya konup, göçülen bir han.

Niceler gelip geçti padişah, han, sultan,

Sıra sende miydi, dostum be İRFAN!!!